week 2

Goedemorgen allemaal.
De tijd hier in Moldavië vliegt voorbij. Ondertussen ben ik er al bijna 2 weken, en ik heb me nog geen moment verveeld. Alles begint een beetje te wennen, zoals buiten douchen met een teiltje warm water, zonder wc, weinig internet. Nog iets waar ik aan gewend ben, is het eten in Moldavië. Dit was in het begin altijd een groot probleem. Ik vond het nooit echt lekker. Hier is het een gewoonte om 's morgens pap te eten, hele zoete compote te drinken, en ook het vlees was ik nooit zo weg van. Maar, ik had me voorgenomen om deze drie maanden gewoon alles te eten, en nu vind ik het eigenlijk best lekker. Het enige probleem is dat m'n lichaam er nog niet aan gewend is. Sinds dat ik in Moldavië ben heb ik steeds de hik. Volgens Anna, waar ik woon, komt dat door het andere eten.

Mijn stage op het dagcentrum gaat ook goed. Ik begin de kinderen nog beter te kennen. En om eerlijk te zijn, ik vind het best zwaar werk. Zo is er een kind van 10 met het FAS syndroom. Dit betekent dat zijn moeder veel alcohol heeft gedronken tijdens de zwangerschap. Valerica is ongeremd, en zwakbegaafd. En daarbij, hij is heel erg snel. Als er een deur niet op slot zit en hij ziet het, dan is hij weg. Zo was hij bij mij van de week al bijna op het dak geklommen. Verder is het een heel lief jongetje die elke morgen een knuffel komt geven. Verder zie ik hier veel agressie, als kinderen onder elkaar, maar ook naar mij toe. Ik word regelmatig in ene uit het niets gebeten, geslagen of getrapt. Ik vind het best lastig om daar mee om te gaan, of om ze te corrigeren. Daar ken ik de taal net niet goed genoeg voor.

Vrijdag na stage ben ik naar Chisinau gegaan. anea en adic waren daar al om zich voor te bereiden op een conferentie die zaterdag zou zijn. Er is een nieuw project gestart in Moldavië, Tomorrow Clubs. Dit komt uit Amerika. Zaterdag kwamen er uit veel steden en dorpen een paar, dat in internaten en kerken tommorow clubs gaan geven. Dit is een dagprogramma voor kinderen en tieners, met intensieve Bijbelstudies en spelletjes. Vitalie carabet, de zwager van Adic, is de landelijke coördinator van het jeugdwerk in Moldavië, en samen met Adic dus ook coördinator van dit project. Vrijdagavond moesten er nog honderden boekjes uitgeprint worden. Die nacht sliep ik samen met Rima en Adic R ( de aangenomen kinderen van anea en Adic) bij Mihai en Olesea. Olesea is de zus van Adic, en Mihai ken ik weer van de zomerkampen. Toen Linda afgelopen zomer in Moldavië in het ziekenhuis lag, hebben Olesea, Mihai, en Vitalie heel veel geholpen. Zaterdag was de conferentie. ’s Avonds laat kwamen we thuis in Bulaesti. Zondag was er weer een kerkdienst. Er werd gepreekt over ‘offers maken’. Het is niet de bedoeling dat je alleen maar geeft wat je niet meer nodig heb, maar je moet ook geven waar je heel veel van houd. En dit moet je doen met liefde. Na kerktijd heb ik lekkere Hollandse nasi met pindasaus gemaakt. Een deel van dit eten hebben we s avonds naar Dada Valodea gebracht. Dit is de oudste inwoner van Bulaesti, 85 jaar oud. 45 jaar lang is hij marinier geweest. Hij is getrouwd en heeft een dochter. Het trieste is dat zijn vrouw is overleden en zijn dochter nooit meer komt. Hij is slecht ter been dus hij komt Bulaesti nooit uit. Anea en Adic bezoeken hem nu een paar jaar iedere week, en in juli heeft hij zijn hart aan de Heere Jezus gegeven. Dada Valodea is erg blij met het bezoek, en hij is ook erg gek op mij. Elke keer als hij me ziet zegt hij: Marissa Marissa, jong meisje, trouw met me, om 7 uur, bij het kruispunt. (dit is de tekst van een Russisch liedje). Nadat we terug kwamen van dada Valodea, kwamen we een meisje tegen die Anea les geeft. Ze is 13 jaar, en ze heeft 2 kleine babyzusjes. Anea vertelde dat ze eerst alleen met haar moeder woonde. Haar vader is al lang niet meer in beeld. Een paar jaar terug trouwde de moeder met een alcoholistische man, en samen hebben ze nu nog 2 baby’s. De zorg voor die kinderen komt veel neer op het meisje van 13 jaar. En sinds een paar jaar woont er ook nog een man bij hun in, die geen voeten heeft. Hij kruipt overal naar toe, en drinkt ook veel alcohol. Het is geen familie van hun, maar de burgemeester van Bulaesti heeft gezegd dat hij daar moet wonen. Toen we bij het huisje kwamen, waren de ouders en de kleinste baby er niet. De vader was in het buitenland werken, de moeder was met de kleine baby in het ziekenhuis omdat ze waarschijnlijk longontsteking heeft. Het meisje van 13 moest dus zorgen voor het zusje en voor de oudere man. Het huisje waar ze wonen was heel erg klein en vies. Het was best schrijnend om te zien en te vergelijken wat ik deed toen ik 13 was. Ik ging naar school, uit school met vriendinnen afspreken, computeren, tv kijken. Maar dit meisje moet na schooltijd een oude man verzorgen, een klein zusje in het oog houden, een huis schoonhouden etc.

Maandagochtend ging ik weer terug naar Orhei om te werken. ‘s Avonds was er een tienerbijeenkomst waar ik ben geweest. Toen ik terug liep naar huis werd ik gebeld door Adic: ’hee Maris, waar ben je? Ga je mee naar Bulaesti?’. Dus toen ging ik in ene onverwacht in Bulaesti slapen. Het is zo gezellig om daar te zijn! Er is een hele positieve sfeer. K voelt me er helemaal thuis. ‘s Morgens als ik naar de ‘bushalte’ loop, lopen er allemaal ganzen, eenden, geiten en koeien over straat. De geiten en koeien worden naar het veld net buiten het dorp gebracht. Bulaesti is echt een dorp dat je je nooit kan voorstellen zonder dat je er ooit geweest bent. Naast de grote armoede en het vele alcoholisme is het een prachtig dorp.
Gisteravond las ik in de Bijbel: Jullie zijn het licht in de wereld. Een stad die boven op een berg ligt, kan niet verborgen blijven. Men steekt ook geen lamp aan om hem vervolgens onder een korenmaat weg te zetten, nee, men zet hem op een standaard, zodat hij licht geeft voor ieder die in huis is. Zo moet jullie licht schijnen voor de mensen, opdat ze jullie goede daden zien en eer bewijzen aan jullie Vader in de hemel.
Toen ik dit las moest ik denk aan anea en adic. Bulaesti is letterlijk en figuurlijk een heel donker dorpje. Letterlijk omdat het ver van de bewoonde wereld af ligt. ‘s Nachts is het er echt donker, je ziet niets. Figuurlijk donker omdat er veel slechte dingen gebeuren. En als ik dan zie welk werk anea en adic doen in het dorp. Zij zijn het lichtpunt in Bulaesti. Ze doen zo veel voor Bulaesti en voor de mensen die er wonen. En met hun licht hebben ze al vele andere mensen aangestoken. Ze zijn een groot voorbeeld voor mij! Mijn gebed is dat veel mensen in Bulaesti dit licht zullen zien en zelf ook een licht zullen worden.